İsmail Kaya (Šarić)
Toplum olarak öyle bir hale geldik ki birbirimizi dinlemez ve anlamaz mahluklar olduk. Mahluklar olduk diyorum çünkü gerçek manada insan olabilseydik birbirimizi dinleyebilir, anlaşabilirdik. Bu anlaşılmazlık durumu şüphesiz toplum barışını tehdit etmekte ve bozmaktadır.Sorunun temelinde bencilliklerimiz yatmaktadır, hep kendi isteklerimizin olmasını beklemekteyiz. Bencilliklerimizden kurtulabildiğimiz oranda insan olabiliyoruz. Başkalarının da hakkını gözetirsek toplumsal barışa katkıda bulunabiliriz. Bunun için tüm insani duygularımızı (neşemizi, memnuniyetimizi, sıkıntımızı, kızgınlığımızı v.b.) uygun bir biçimde karşımızda ki insana aktarmamız gerekiyor. Neşemizi ve memnuniyetimizi karşımızdakine aktarmak, kızgınlığımızı aktarmaktan nispeten daha kolay olmasına rağmen yine de dikkat etmemiz gereken hususlar var. Örneğin; karşımızdaki insanın bir sıkıntısı ve hüznü varken bizim neşemizi ve mutluğumuzu aktarma isteğimiz makul olmaz. Bunun için doğru zamanı kollamak gerektiği gibi muhatabımızın yakınlık derecesine göre onun sorunları ile ilgilenip, yardımcı olmaya çalışmak en doğru adım olacaktır. Ayrıca iletişim kurduğumuz kişiye kızabilirizde, bunu da muhatabımıza yansıtmak zorundayız ancak rencide etmeden. Kızgınlığımızı uygun bir dille aktarmak toplumsal barışı bozmaktan öte, aksine barışa katkı sağlayacaktır.İşin özü her daim duygularımızı kontrol altında tutmak ve farkındalığımızdır. Bizler kendimizden sorumluyuz, ne karşımızdakini değiştirebiliriz, nede karşımızdaki bizi değiştirebilir. Ancak olayın seyrini değiştirme hususunda bizim tutumumuz önemlidir. Biz doğru bir tutum sergileyebiliyormuyuz? Sormamız gereken soru bu. Doğru tutum ve davranışlar ile ancak barış sağlanabilir.
Selam ve dua ile…
İsmail Kaya – Şaariç
4.4.2018
