Zerrin ÇIRAK
Büyük şehirde yaşayınca insan kolayca kendisini kaybedebiliyor. Monoton bir hayatı milyonlarla aynı zamanda aynı şehirde paylaşmak çoğumuza uyku seğirmesi yapıyor. Monotonluktan farklı şekillerde çıkabildiğinizde ise bir çok kararlar alıyorsunuz, kendi kişisel gelişiminiz ile ilgili olan bu kararları uygulamak her zamanki gibi beğen ve paylaş tuşuna basmaktan öteye gidemiyor. Sanal hayata o kadar dalmışız ki, beğen ve şu anda yaptığımız gibi iki satırla da olsa paylaştığımız zaman üzerimize düşen görevleri yaptığımızı zannedip kolayca aldatabiliyoruz kendimizi. İki kişi ile yüz yüze gelemeyen bizler sanal âlemde yüzlerce kişi ile kolayca iletişime geçip, sanal beğenileri toplamaya çalışıp, ürkek psiko alt bilinçsel fobilerimizi yemliyoruz, azınca kararınca ama… Çoğuna gücümüz sanalda olsa bile yetmiyor. Şımarıklıktan değişen ses tonumuzu duymuyoruz ya… Kendimizi frenlemeye gerek kalmıyor…
Yan yana yıllarca beraber yaşadığımız arkadaşımızın ne kadar büyük bir değer olduğunu kabuğumuzu kırıp onun ile ilgili bir etkinliğe tesadüfen gidince fark ediyoruz. Yıllardır arkadaş sandığımız kişinin ne kadar büyük bir sanatçı olduğunu ancak eline sazı aldığında mı anlayacaktık. Gerçek dünyada bu kadar mı gözümüz kulağımız kapalı, bu kadar mı sohbet ve muhabbet eksiği iskeletler olduk… Herkes kendi derdinde, kimsenin kimseden haberi yok, komşunun komşudan haberi yok, kardeşin kardeşten haberi yok… Hızla geçen zaman bilinmeze doğru sürükleyip gitmiş bizleri. Nerelerde pabuç fırlatmamız gerektiğini bilemeden eskitmiş ve yırtmışız ayakkabılarımızı. Eskiyen ayakkabıları boyatıp cilalatmak ile bakar olmuşuz kendi dünyamıza.. Bir kuaför koltuğunda saçlarımıza şekil verdirirken kendimize zaman ayırdığımızı zannedip mutlu olduğumuz kanısına vardırmışız beynimizi….
Selam Ve Dua İle....
